- Pochodzenie klasztorne: Ogrody były pierwotnie uprawiane przez mnichów benedyktyńskich do modlitwy, ziół i prostego pożywienia, oferując istotne zasoby na zamkniętym terenie opactwa.
- Rekolekcje duchowe: Mnisi wykorzystywali ogrody jako miejsca medytacji i wyciszenia, równoważąc codzienne obowiązki przestrzeniami przeznaczonymi do refleksji, modlitwy i kontemplacji.
- Środki ziołowe: W ogrodzie kolegium uprawiano rośliny lecznicze i niezbędne zioła, utrzymując klasztorną infirmerię, a jednocześnie odzwierciedlając szerszą średniowieczną tradycję ogrodnictwa leczniczego.
- Rola w społeczności: Ogrody służyły nie tylko jako klasztorne miejsca odosobnienia, ale także jako funkcjonalne przestrzenie wspierające edukację, opiekę społeczną i wspólne życie opactwa.
- Trwałe dziedzictwo: Na przestrzeni wieków ogrody zachowały swój cel, jakim było wyciszenie, refleksja i praktyczne zastosowanie, zachowując ciągłość między średniowieczną duchowością a współczesną wizytą.