Założone około 960 r. Opactwo Westminsterskie powstało jako klasztor benedyktynów na wyspie Thorney, bagnistej delcie, gdzie dwa strumienie Tyburn spotykają się z Tamizą. Jego strategiczna lokalizacja prawdopodobnie wpłynęła na jego powstanie. Ten początkowy klasztor położył podwaliny pod to, co miało stać się symbolem angielskiej historii i architektury.
Wyjaśnienie historii Opactwa Westminsterskiego
960: Założenie klasztoru benedyktynów
1065: Budowa obecnego kościoła
W 1065 r. poświęcenie nowego kościoła przez Edwarda Wyznawcę stanowiło znaczący punkt zwrotny dla Opactwa Westminsterskiego, ustanawiając jego rolę jako miejsca koronacji królewskich. Dzięki temu opactwo stało się centralnym miejscem uroczystości państwowych, umacniając swój status symbolu brytyjskiego dziedzictwa i tradycji.
1245: Odbudowa kościoła Edwarda
W 1245 roku Henryk III zainicjował przebudowę kościoła Edwarda Wyznawcy na styl gotycki. Decyzja ta zwiększyła wielkość opactwa i ugruntowała jego rolę jako symbolu władzy królewskiej i znaczenia religijnego. Wprowadzenie gotyckich elementów podczas tej renowacji przyczyniło się do ikonicznego wyglądu opactwa.
1470-1483: Opactwo Westminsterskie jako sanktuarium
Opactwo było zarejestrowanym sanktuarium, które dawało immunitet przed wymiarem sprawiedliwości zdrajcom, zbrodniarzom, dłużnikom i ważnym osobistościom politycznym przebywającym w jego murach i w wyznaczonych domach w pobliżu, pod pewnymi ścisłymi warunkami. Opat Westminsteru, Thomas Millyng, opiekował się rodziną królewską, a Edward V urodził się i został ochrzczony w Sanktuarium.
1539: Rozwiązanie i przywrócenie
Opactwo Westminsterskie stanęło w obliczu zagrożenia podczas likwidacji klasztorów w latach trzydziestych XV wieku. Henryk VIII ogłosił opactwo katedrą w 1540 r. w celu jego konserwacji, zwalniając je z obowiązku zniszczenia. To posunięcie pozwoliło mu zachować swoją rolę w ceremoniach królewskich i jako miejsce pochówku znanych osobistości. W 1556 r. przywrócono mu pierwotny status kolegiaty.
1560: Opactwo Westminsterskie nazwane "Osobliwością Królewską".
W 1560 r. królowa Elżbieta I przywróciła Opactwu Westminsterskiemu tytuł "Royal Peculiar", potwierdzając jego status jako miejsca kultu zarządzanego bezpośrednio przez monarchię, a nie diecezję. Dekret ten nie tylko podkreślił związek opactwa z Koroną, ale także uwypuklił jego rolę w długości brytyjskiego dziedzictwa.
1727: Pochówek Sir Issaca Newtona
Pochówek Sir Isaaca Newtona w 1727 r. wyznaczył decydujący moment, ustanawiając go jako wybitne miejsce spoczynku ważnych brytyjskich postaci. Do 1900 r. przekształciła się w brytyjską "narodową Valhallę", jak opisał ją pisarz William Morris, celebrując jej status jako miejsca pochówku szanowanych naukowców, polityków i bohaterów wojskowych.
1953: Koronacja królowej Elżbiety II
Koronacja królowej Elżbiety II w 1953 roku, pierwsza w pełni transmitowana przez telewizję koronacja, była przełomowym momentem w historii transmisji. Wydarzenie to podkreśliło rolę Opactwa Westminsterskiego jako miejsca wielkich ceremonii i wywołało gwałtowny wzrost oglądalności w telewizji, podkreślając atrakcyjność ceremonii i międzynarodowe znaczenie Opactwa.
2011: Ślub księcia Williama i Katherine
Ślub księcia Williama i Katherine Middleton w Opactwie Westminsterskim potwierdził ponad 900-letnią tradycję tego miejsca jako miejsca królewskich ślubów. Ich ślub, który odbył się 29 kwietnia 2011 roku, podkreślił elegancję i rolę Opactwa w nowoczesnych ceremoniach i nowych początkach w rodzinie królewskiej.
2022: Pogrzeb królowej Elżbiety II
Pogrzeb królowej Elżbiety II w 2022 roku był ostatnim ponurym wydarzeniem, które wzmocniło rolę opactwa w brytyjskiej monarchii. Służąc jako uroczyste miejsce kluczowych ceremonii królewskich, opactwo stało się miejscem narodowej czci i pamięci, podkreślając jego związek z monarchią na przestrzeni wieków brytyjskiej historii.
