Historia klejnotów w koronie
Brytyjskie klejnoty w koronie to kolekcja przesiąknięta ponad tysiącletnią historią. Przez wieki te symbole monarchii były widoczne przede wszystkim podczas wielkich koronacji i znaczących uroczystości państwowych.
Sama Wieża odegrała kluczową rolę w ochronie tych skarbów. Po angielskiej wojnie domowej, kiedy oryginalne regalia zostały w dużej mierze przetopione i sprzedane, nowo wykonane klejnoty w koronie, w tym Korona Świętego Edwarda (zamówiona na koronację Karola II w 1661 r.) i Kula Władcy, zostały umieszczone w murach Tower w celu przechowywania. Okazało się to konieczne, o czym świadczy próba kradzieży dokonana przez pułkownika Thomasa Blooda w 1671 roku, któremu prawie udało się ukraść klejnoty.
Na przestrzeni wieków klejnoty były przenoszone do różnych twierdz na terenie Wieży. Dopiero w latach 90-tych XX wieku Jewel House w obecnym kształcie został otwarty dla zwiedzających. Teraz odwiedzający mogą zobaczyć starożytną XII-wieczną łyżkę koronacyjną, diamenty Cullinan wkomponowane w różne elementy oraz koronę królowej Marii (używaną przez królową Camillę podczas jej koronacji).
Próba kradzieży klejnotów w koronie
W maju 1671 r. pułkownik Thomas Blood przebrał się za duchownego i wraz ze wspólnikami próbował ukraść klejnoty wystawione wówczas w Martin Tower. Obezwładnili 77-letniego Strażnika Klejnotów, Talbota Edwardsa. Ich plan został jednak udaremniony, gdy syn Edwardsa niespodziewanie powrócił, a strażnicy szybko zatrzymali Blooda i jego pozostałych wspólników. Sam król Karol II przesłuchał Blooda i, co zaskakujące, ułaskawił go.
Koh-i-Noor
Koh-i-Noor, co po persku oznacza "Górę Oświetlenia", jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych diamentów na świecie. Uważa się, że pochodzi z kopalni Kollur w Indiach i przeszedł przez ręce różnych władców i dynastii, w tym sułtanatu Delhi i cesarzy Mogołów, podobno zdobiąc Pawi Tron Shah Jahana. W 1739 r. perski władca Nadir Szach najechał Delhi i nabył diament, nadając mu obecną nazwę.
Po zabójstwie Nadira Shaha, Koh-i-Noor przeszedł w ręce afgańskich władców, zanim dotarł do maharadży Ranjita Singha na początku XIX wieku. Po drugiej wojnie angielsko-sikhijskiej w 1849 r. Kompania Wschodnioindyjska zaanektowała Pendżab, a Koh-i-Noor został scedowany na królową Wiktorię. Od tego czasu jest częścią brytyjskich klejnotów w koronie, osadzonych w koronach różnych królowych. Własność Koh-i-Noor pozostaje przedmiotem historycznego i dyplomatycznego sporu, a Indie, Pakistan i Afganistan zgłosiły roszczenia do diamentu.