Krótka historia Tower Bridge w Londynie

W XIX wieku, gdy East End Londynu zaczął się rozwijać, pojawiła się potrzeba nowej przeprawy przez rzekę. W 1876 r. powołano Specjalny Komitet ds. Mostów lub Metra w celu opracowania pomysłów i zorganizowano publiczny konkurs na projekt nowego mostu. Komitetowi zaproponowano do oceny ponad 50 pomysłów, a niektóre z nich zostały zaprezentowane na Tower Bridge. Jednak dopiero w październiku 1884 r. Sir Horace Jones, architekt miasta, zasugerował wybrany projekt Tower Bridge jako rezolucję, we współpracy z Johnem Wolfe'em Barrym, który został mianowany inżynierem.

Budowa Tower Bridge rozpoczęła się w 1886 roku. Budowa Tower Bridge zajęła osiem lat, pięciu głównych wykonawców i niestrudzoną pracę 432 robotników każdego dnia. Aby utrzymać budynek, dwa duże mola zostały zbudowane na fundamentach głęboko w korycie rzeki, a wieże i chodniki zostały zbudowane z prawie 11 000 ton stali. Aby zabezpieczyć stalową konstrukcję, została ona pokryta granitem kornwalijskim i kamieniem portlandzkim. Kiedy Jones zmarł w 1887 roku, George D. Stevenson przejął pałac i zastąpił oryginalną ceglaną fasadę kultowym wiktoriańskim stylem gotyckim. Ukończenie budowy wieży kosztowało 1 184 000 funtów.

Książę i księżna Walii oficjalnie otworzyli Tower Bridge 30 czerwca 1894 roku. Lord Chamberlain, Lord Carrington i H.H. Asquith, minister spraw wewnętrznych, byli obecni na ceremonii otwarcia. Tego samego dnia most podniósł się, po dwuminutowym opóźnieniu, po raz pierwszy. Ustawa parlamentu wymagała, aby holownik był na służbie, aby pomóc statkom w niebezpieczeństwie podczas przekraczania mostu, a obowiązek ten trwał do lat 60-tych XX wieku. Metro Tower było najszybszą metodą przeprawy przez Tamizę z Tower Hill do Tooley Street w Southwark do czasu wybudowania mostu. Ponieważ po otwarciu Tower Bridge nie trzeba było płacić za przejazd, większość ruchu pieszego przeniosła się na ten most.

Do czasu wybuchu II wojny światowej Tower Bridge stał się głównym punktem łączącym z portem w Londynie. Oznaczało to również, że stał się on celem dla wrogich krajów. W latach 1940-1942 Tower Bridge był świadkiem kilku ataków, które uszkodziły jego część. W 1942 roku zainstalowano trzeci silnik na wypadek uszkodzenia istniejących. Kiedy jednak most został zmodernizowany, ten trzeci silnik stał się zbędny i został przekazany do Forncett Industrial Steam Museum. W dniu 6 grudnia 1949 r. południowa część mostu została wpisana na listę zabytków klasy I, a północna część mostu została wpisana na listę zabytków w dniu 27 września 1973 r. W 1982 roku otwarto wystawę Tower Bridge.

Tower Bridge był największym i najbardziej zaawansowanym mostem zwodzonym na świecie w momencie jego budowy. Do ich obsługi wykorzystano układ hydrauliczny, w którym para wodna napędzała masywne silniki pompujące. Wytworzona energia była przechowywana w sześciu dużych akumulatorach, dzięki czemu moc była zawsze dostępna, gdy była potrzebna do podniesienia mostu. Akumulatory zasilały silniki napędowe, które podnosiły i opuszczały baskilę. Bazylea jest nadal zasilana hydraulicznie, ale od 1976 roku jest zasilana olejem i elektrycznością zamiast parą. Oryginalne silniki pompujące, akumulatory i kotły można obecnie zobaczyć w pokojach inżynierii Tower Bridge.

Spójrz w dół szklanej podłogi, aby znaleźć słynne czerwone londyńskie autobusy i pieszych pędzących przez most, podczas gdy barki rzeczne przepływają pod nim.

Odwiedzający mogą wejść na kładki łączące obie wieże i dostrzec kultowe atrakcje, takie jak Tower of London, City Hall, Shard i HMS Belfast.