Architectuur van Westminster Abbey | Hoe het is gebouwd en wat de belangrijkste kenmerken zijn

John of Gloucester, een meester-metselaar, speelde een belangrijke rol bij het toezicht op de transformatie van Westminster Abbey onder koning Henry III in de 13e eeuw. Hij integreerde gotische elementen zoals spitsbogen, geribde gewelven en vliegende steunberen en liet zich inspireren door Franse kathedralen om de bouwstijl van de abdij vorm te geven.

Henry of Reyns, een sleutelfiguur in de geschiedenis van de Engelse architectuur, was een van de metselaars die toezicht hield op de 13e-eeuwse reconstructie van Westminster Abbey tijdens het bewind van koning Henry III. Onder invloed van de hooggotische stijlen van Reims, Amiens en Chartres gaf hij het iconische gotische ontwerp van Westminster Abbey een belangrijke vorm.

Robert of Beverley, de belangrijkste meester-metselaar, speelde een belangrijke rol bij de bouw van Westminster Abbey. Met zijn eerdere ervaring met het werk aan het koor en het dwarsschip van Beverley Minster in 1260 bracht hij expertise van onschatbare waarde mee. Zijn bijdragen gaven vorm aan de architectuur van de abdij en versterkten de grootsheid ervan als een culturele mijlpaal in Engeland.

Ptolemy Dean, de landmeter van het weefsel, heeft sinds 2012 geholpen bij het behouden en verbeteren van deze gotische structuur. Dean ontwierp de Weston Tower, de eerste belangrijke architectonische toevoeging van de abdij in meer dan 270 jaar. Dit bouwwerk, een mix van "steampunk gothic" met traditionele elementen, biedt toegang tot de Queen's Diamond Jubilee Galleries.

In 1220 legde Henry III de fundering voor een nieuwe abdij, maar hij kreeg te maken met geldgebrek. Toegewijd aan St. Edward de Belijder, hervatte hij de bouw in de grote gotische stijl, met Henry van Reyns, John van Gloucester en Robert van Beverley. Ze bevatten gotische elementen zoals spitsbogen en vliegende steunberen, en Engelse elementen zoals enkele zijbeuken en marmeren zuilen uit Purbeck.

Slechts één schip was voltooid toen Henry III stierf in 1272 en de bouw werd onderbroken. Een eeuw later hervatte Abt Nicholas Litlyngton het werk aan het westelijke deel van het schip en hield vast aan het oorspronkelijke ontwerp, maar met minder details. Dit duurde 150 jaar. Abt John Islip voegde de Jezuskapel toe en voltooide het gewelf van het schip. De bovenste delen van de westelijke torens bleven onafgemaakt.

Westminster Abbey krijgt voortdurend nieuwe toevoegingen. De laatste is een buitentorentje met een lift en een trap. Het is ontworpen door Ptolemaeus Dean en staat bekend als de Weston Tower. - vernoemd naar een donor. Het ligt vlakbij de Kapittelzaal en biedt toegang tot de Queen's Diamond Jubilee Galleries. Een nieuw gebouw - Welkomstcentrum Abdij - Er wordt gewerkt aan de ontvangst, beveiliging en ticketverkoop.

De buitenkant van Westminster Abbey is in de loop der jaren meerdere keren gerestaureerd en gerenoveerd met verschillende soorten stenen. De meest recente restauratie werd uitgevoerd van 1973-1995. In 1989 werd een tijdcapsule ingebed in de zuidkant van de abdij om de voltooiing van die kant van de kerk te markeren. Het bevatte details van het werk, foto's van de werklieden en munten.

Boven de Grote Westelijke Deur van Westminster Abbey werden standbeelden van tien moderne martelaren opgericht. De martelaren staan voor mensen die onderdrukt of vervolgd zijn vanwege hun geloof en overtuigingen. Deze uit kalksteen gehouwen beelden werden onthuld tijdens een dienst die werd bijgewoond door koningin Elizabeth II in 1998. Tot de moderne martelaren behoren Dr. Martin Luther King Jr. en Wang Zhiming.

De Grote Noorderdeur heeft verschillende beelden die Christus in Majesteit voorstellen die de Kerk en de Wereld zegent, omringd door Engelen. Zittende figuren van de apostelen en figuren in processie die beroepen als muziek, beeldhouwkunst en geschiedenis vertegenwoordigen zijn hier te zien. Op de centrale pilaar bij de noordelijke deur staat een beeld van de Heilige Maagd Maria met een gekroonde Christus in haar armen.

Het interieur van Westminster Abbey is een masterclass in gotische architectuur, gekenmerkt door de torenhoge spitsbogen en de uitgebreide geribde gewelfde plafonds die bijna 10 meter hoog zijn. Decoratieve steenhouwwerken verfraaien deze bouwwerken en wekken een gevoel van ontzag en spirituele verheffing op, waardoor ieders blik naar de hemel wordt getrokken.

De ramen van de abdij gloeien met robijn- en saffierkleurig glas in lood tegen een achtergrond van subtiele grijze monochrome patronen. Dit baadt het interieur in een mystiek licht en transformeert de ruimte met een caleidoscoop van kleuren. Het Grote Westelijke Raam, geïnstalleerd in 1735, is een van de grootste en beroemdste.

In het hart van de Abbey ligt het historische Coronation Theatre, de zalvende grond waar Britse vorsten sinds 1066 zijn gekroond. Het is versierd met ingewikkeld middeleeuws houtsnijwerk en de eerbiedwaardige Kroningsstoel, die de ruimte omhult met het gewicht van eeuwen geschiedenis.

Achter het hoofdaltaar staat het heiligdom van St. Edward the Confessor, de stichter van de abdij uit de 11e eeuw, als een aangrijpend bewijs van zijn nalatenschap. Het sierlijke beeldhouwwerk van het heiligdom en de heiligheid van de relikwieën van de heilige geven deze heilige ruimte een intense spirituele diepgang.

De Kapittelzaal heeft een achthoekige vorm en beschikt over gelaagde zitplaatsen voor tachtig monniken en een centrale pilaar die vertakt naar een gewelfd plafond. De bouw werd rond 1255 voltooid als onderdeel van de wederopbouw van Hendrik III. De landmeter van de abdij, Sir George Gilbert Scott, wijzigde het stenen gewelf en het dak en herstelde en vernieuwde de ramen.

Het roosvormige raam met gebrandschilderd glas is een kenmerk van gotische architectuur en is te vinden in de zuidelijke en noordelijke transepten, ontworpen door Sir James Thornhill. Op het raam in het zuidelijke dwarsschip staan 11 apostelen afgebeeld. Een deel van het glas werd in 1902 vervangen. Het raam in het noordelijke transept stelde Christus en de Apostelen voor, maar werd in de 19e eeuw gewijzigd door John L. Pearson.