Feiten over het iconische monument in Londen in Westminster Abbey

Westminster Abbey valt in de categorie 'Royal Peculiar' en behoort toe aan de Soeverein in plaats van aan de Church of England. De officiële naam is de Collegiale Kerk van St. Peter in Westminster. Vroeger werd het echter gebruikt door Benedictijner monniken als klooster - vandaar de naam Westminster Abbey - een bijnaam die is blijven hangen.

Westminster Abbey begeleidt ook koninklijke bruiloften. Tot nu toe zijn er 17 koninklijke bruiloften geweest, waarvan de meest recente die van prins William en Catherine Middleton was, nu de hertog en hertogin van Cambridge, in 2011. Zelfs koningin Elizabeth II (destijds prinses Elizabeth) trouwde hier in 1947 met prins Philip.

De vloer van het heiligdom is versierd met de Cosmati bestrating. Het plaveisel is gemaakt van duizenden stukjes porfier en mozaïek en men gelooft dat het berekent wanneer de wereld zal vergaan. - in 19.683 jaar. Let op de koperen letters, met de datum waarop het trottoir werd aangelegd - 1268, waar het vandaan kwam - Rome en wie de heerser was in die tijd - Hendrik III.

In 1296 werd de Stone of Destiny, of de Stone of Scone, zoals bekend in Schotland, door Edward I naar de abdij gebracht om onder de kroningsstoel bewaard te worden. Op Kerstavond in 1950 braken 4 studenten uit Glasgow in de abdij in en stalen de Steen. Het werd later begraven teruggevonden in een veld in Kent, waarna het in 1996 werd teruggebracht naar Schotland.

Westminster Abbey is een van de oudste gebouwen van het land. Het is gebruikt voor kroningen, koninklijke bruiloften en als laatste rustplaats voor Britse vorsten en beroemde personen. Het belang van de kerk voor de geschiedenis van Groot-Brittannië werd op zijn beurt formeel vastgesteld toen het in 1987 werd uitgeroepen tot Unesco-Werelderfgoed.

Westminster Abbey was te zien in Dan Brown's De Da Vinci Code, die erg populair was en lezers aanmoedigde om de abdij van dichtbij te bekijken. Maar zoals de meeste fictieve stukken bevat het verhaal veel onnauwkeurigheden. Dit betekende dat de ambtenaren van de abdij informatiebladen moesten publiceren voor rondleiders en bezoekers om veel van deze fouten te corrigeren.