Interessante dingen om te weten over Westminster Abbey

Ondanks de naam is Westminster Abbey niet langer een echte abdij. Sinds de 16e eeuw is het een Royal Peculiar, wat betekent dat het direct onder het gezag van de vorst staat. Deze ongewone status verbindt het op unieke wijze aan koninklijke gebeurtenissen, staatsceremonies en nationale tradities.

In de abdij bevindt zich de oudste overgebleven deur van Groot-Brittannië uit de jaren 1050. De eik groeide ooit rond 924 en is dus meer dan 1000 jaar oud. Hoewel tegenwoordig kleiner, brengt het bezoekers nog steeds in contact met vroegmiddeleeuws vakmanschap en het verre, mysterieuze verleden van Engeland.

Elke Engelse en Britse vorst sinds 1066 is hier gekroond. Dat zijn veertig kroningen in bijna duizend jaar. Elke kroning maakt gebruik van het Cosmati-plaveisel en oude rituelen, waardoor Westminster Abbey de oudste continu gebruikte kroningsplaats ter wereld is.

Geoffrey Chaucer werd in 1400 in de abdij begraven voor overheidsdiensten, niet voor poëzie. Al snel volgden anderen, waardoor Poets' Corner ontstond. Nu rusten hier meer dan 100 schrijvers, toneelschrijvers en dichters, waardoor een enkel graf de meest prestigieuze herdenkingsplaats van de literatuur is geworden.

Toneelschrijver Ben Jonson werd in 1637 staande begraven in een piepklein grafje. Latere opgravingen toonden aan dat zijn botten verticaal zijn, een ongelooflijk zeldzame begrafenis in Engeland. Zijn kleine perceel is gemarkeerd met de inscriptie "O zeldzame Ben Jonson."

Het Cosmati-plaveisel, geïnstalleerd in 1268, mengt mozaïeken met mystieke getallen. Inscripties voorspelden dat de wereld 19.683 jaar later zou eindigen. Hoewel het voor sommigen gewoon decoratief is, blijft de vreemde mix van profetie, wetenschap en spiritualiteit nieuwsgierige bezoekers intrigeren.

In 1940 werd de Lady Chapel van de abdij getroffen door bommen, waarbij een koster om het leven kwam. In plaats van alle sporen uit te wissen, werd een deel van de schade bewaard. Bezoekers kunnen de littekens vandaag de dag nog steeds zien als herinneringen aan het uithoudingsvermogen en de veerkracht van Londen in oorlogstijd.