Geschiedenis van Westminster Abbey | De tijdloze erfenis van de koninklijke kerk in Londen

Westminster Abbey werd rond 960 na Christus gesticht en begon als een benedictijnenklooster op Thorney Island, een moerassige delta waar de twee stromen van Tyburn samenkwamen met de Theems. De strategische ligging heeft waarschijnlijk invloed gehad op de oprichting. Dit eerste klooster legde de basis voor wat zou uitgroeien tot een symbool van de Engelse geschiedenis en architectuur.

In 1065 betekende de inwijding van een nieuwe kerk door Edward de Belijder een belangrijk keerpunt voor Westminster Abbey, omdat het de locatie voor koninklijke kroningen werd. Dit maakte de weg vrij voor de Abbey om een centrale locatie te worden voor nationale ceremonies, waardoor haar status als symbool van Brits erfgoed en traditie werd verstevigd.

In 1245 gaf Hendrik III het startsein voor een reconstructie van de kerk van Edward de Belijder in gotische stijl. Dit besluit vergrootte de grandeur van de abdij en verstevigde haar rol als symbool van koninklijk gezag en religieus belang. De introductie van gotische elementen tijdens deze renovatie heeft bijgedragen aan het iconische uiterlijk van de abdij.

De abdij was een gecharterd heiligdom dat immuniteit van rechtsvervolging verleende aan verraders, misdadigers, schuldenaren en belangrijke politieke figuren binnen de muren en in aangewezen huizen in de buurt, onder bepaalde strikte voorwaarden. De abt van Westminster, Thomas Millyng, ontfermde zich over de koninklijke familie en Edward V werd geboren en gedoopt toen hij in het heiligdom verbleef.

Westminster Abbey werd bedreigd tijdens de Opheffing van de Kloosters in de jaren 1530. Henry VIII verklaarde de abdij in 1540 tot kathedraal om deze te behouden en vrij te stellen van vernietiging. Hierdoor kon het zijn rol in koninklijke ceremonies en als begraafplaats voor opmerkelijke figuren behouden. In 1556 werd het hersteld naar zijn oorspronkelijke status als collegiale kerk.

In 1560 benoemde koningin Elizabeth I Westminster Abbey opnieuw tot een 'Royal Peculiar', waarmee ze haar status bevestigde als een plaats van aanbidding die rechtstreeks door de monarchie werd bestuurd in plaats van door het bisdom. Dit decreet onderstreepte niet alleen de band van de abdij met de kroon, maar benadrukte ook haar rol in de lengte van het Britse erfgoed.

De begrafenis van Sir Isaac Newton in 1727 markeerde een bepalend moment en vestigde het als een vooraanstaande rustplaats voor belangrijke Britse figuren. Tegen 1900 was het uitgegroeid tot het 'Nationale Walhalla' van Groot-Brittannië, zoals beschreven door schrijver William Morris, die zijn status vierde als begraafplaats voor de vereerde wetenschappers, politici en militaire helden van het land.

De kroning van koningin Elizabeth II in 1953, de eerste volledig op televisie uitgezonden kroning, markeerde een bepalend moment in de geschiedenis van de omroep. Dit evenement benadrukte de rol van Westminster Abbey als locatie voor grote ceremonies en leidde tot een golf van televisiebezit, wat de aantrekkingskracht van de ceremonie en het internationale belang van de Abbey onderstreepte.

Het huwelijk van prins William en Katherine Middleton in Westminster Abbey bevestigde opnieuw de traditie van de locatie als locatie voor koninklijke bruiloften, een traditie die al meer dan 900 jaar bestaat. Hun huwelijk op 29 april 2011 benadrukte de elegantie en de rol van de abdij in moderne ceremonies en nieuwe beginnen binnen de koninklijke familie.

De begrafenis van koningin Elizabeth II in 2022 was een recente sombere gebeurtenis die de rol van de abdij in de Britse monarchie versterkte. De abdij diende als een plechtige locatie voor belangrijke koninklijke ceremonies en werd een plaats van nationale eerbied en herdenking, waarbij de associatie met de monarchie door de eeuwen heen van de Britse geschiedenis werd benadrukt.